Waar aanvankelijk iedereen dacht te weten dat thuiswerken slechts een aantal weken zou duren, is
de realiteit inmiddels wel tot een ieder doorgedrongen; thuiswerken blijft. In welke intensiteit weten
we nog niet, maar thuiswerken zal naar verwachting blijven.
Tegen deze achtergrond word ik door relaties steeds vaker gevraagd te onderzoeken in hoeverre de
thuiswerkplekken van medewerkers verantwoord zijn ingericht. Het is immers de
verantwoordelijkheid van de werkgever om ervoor te zorgen dat de werkplek ook thuis aan de
‘arbonormen‘ voldoet.
Een manier om werkplekken corona-veilig te inspecteren is het beoordelen van een aantal actiefoto’s
waarop betrokkene al beeldschermwerkend is te zien. In het voorgesprek vraag ik of er bijvoorbeeld
een huisgenoot is die wat foto’s kan maken, die ik dan na beoordeling met de betrokkene telefonisch
bespreek. Zoom en Teams kan ook, hoewel de praktijk zich dan toch lastiger laat beoordelen.
Als fysiotherapeut kwam ik regelmatig bij de mensen thuis. En ook nu bieden de omstandigheden mij
veel inkijk in hoe mensen er het beste van proberen te maken. Vrijwel geen van alle werkplekken
blijkt aan die ‘arbonormen’ te voldoen. Ik zie kunststof kuipstoeltjes aan een te hoge eettafel. Houten
kratjes onder de voeten, kussentjes in de rug. Niet dat ik de man van uitsluitend ‘de normen’ ben;
integendeel. Maar een ondergrens in werkplekomstandigheden die voor lange tijd wordt doorbroken
zal in veel gevallen tot ontwikkeling van lichamelijke klachten leiden, hetgeen ook de kwaliteit van
het werk niet ten goede komt. Daaraan zal de papagaai die de eigenaar voor de gezelligheid bij het
toetsenbord vergezeld niets kunnen doen.
